Posądzony o współpracę z obcym wywiadem został skazany na śmierć. Wyrok później zamieniono, ale kpt. Kazimierz Bartoszyński zmarł w celi. Z myślą, że wszyscy uważają go za zdrajcę. Prof. Leon Babiński w Szczecinie postawił na nogi szkolnictwo wyższe. We wspomnieniach o nim bliscy jednogłośnie twierdzą: był dobrym człowiekiem, przyjacielem studentów, nigdy nie pracował – służył innym.

Kapitan Kazimierz Bartoszyński urodził się w 1903 roku w Sewastopolu. Dzieciństwo i wczesną młodość spędził w Odessie. W 1920 r. zdał egzamin do Szkoły Morskiej, która (chociaż nie ukończona) stała się początkiem jego związku z morzem. W 1925 wstąpił ochotniczo do Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu, a po jej ukończeniu w 1928 r., służył na okrętach wojennych ORP Mewa, Podhalanin, Iskra, Jaskółka i Komendant Piłsudski.  W 1938 r. został szefem Służby Nawigacyjnej Komendy Portu Wojennego w Gdyni. W czasie kapanii wrześniowej walczył w Dowództwie Floty, biorąc udział m. in. w pracach sztabu obrony Helu, aż do kapitulacji. II wojnę światową spędził w obozach jenieckich. 

Po wyzwoleniu został skierowany przez Główny Urząd Morski w Gdańsku do Szczecina, gdzie wraz z komandorem Janem Łuszczkiewiczem tworzył pierwszą w tym mieście instytucje morską – delegaturę gdańskiego urzędu. Od maja 1946 r. do końca 1947 r. pełnił funkcję dyrektora szczecińskiego oddziału Delegatury Rządu do Spraw Wybrzeża.  Po likwidacji Delegatury i jej szczecińskiego oddziału pracował w Urzędzie Pełnomocnika do Zagospodarowania Portu Szczecin i w firmie armatorskiej Polska Żegluga Przybrzeżna „Gryf”, a po jej upaństwowieniu, stanął na czele nowo powstałego przedsiębiorstwa − Żeglugi Przybrzeżnej w Szczecinie.

Pod koniec 1949 roku został oskarżony o współpracę z wrogim wywiadem i aresztowany. Po nieuczciwym procesie został skazany na śmierć – wyrok zamieniono na 15 lat więzienia. Kapitan Kazimierz Bartoszyński zmarł w 1955 roku na zawał serca. Rok później został pośmiertnie zrehabilitowany.

Profesor Leon Babiński przyszedł na świat w 1891 roku w Warszawie. Studia prawnicze odbywał na paryskiej Sorbonie, a ukończył w Moskwie na Uniwersytecie M.W. Łomonosowa, otrzymując w 1913 r. tytuł kandydata nauk. Pracę zawodową rozpoczął w 1917 roku  jako sekretarz Sądu Najwyższego w Warszawie.  Od 1919 r. do wybuchu wojny wykładał w Szkole Nauk Politycznych, a w latach 1921 −1939 r. w Szkole Głównej Handlowej, gdzie w 1938 uzyskał stanowisko profesora tytularnego. 

Po zakończeniu II wojny światowej, w latach 1945−1947, brał udział w pracach Polskiej Misji Rewindykacyjnej i Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie. Jednocześnie, osiadłszy wówczas pod Poznaniem, związał się z poznańską Akademią Handlową. Od jesieni 1946 r. pracował w filii tej uczelni powstałej w Szczecinie, gdzie w następnym roku przeniósł się na stale, wiążąc się z naszym  miastem na resztę swego życia.

Jego dorobek naukowy obejmuje ponad 250 pozycji. Był członkiem wielu gremiów naukowych, w tym Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawników z siedzibą w Paryżu i Genewie oraz Instytutu Prawa Międzynarodowego w Gandawie. Był współzałożycielem i pierwszym prezesem  Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego.

W uznaniu wybitnych zasług prof. L. Babińskiego dla szczecińskiego środowiska naukowego w 1971 r. Politechnika Szczecińska nadała Mu, po raz pierwszy w swej historii, tytuł honoris causa. Imię Profesora otrzymała też aula w gmachu dzisiejszego Wydziału Nauk Ekonomicznych i Zarządzania Uniwersytetu Szczecińskiego przy ul. Mickiewicza 64, dawnej siedzibie Akademii Handlowej oraz ulica na osiedlu przy zachodnim krańcu miasta. Prof. Leon Babiński zmarł w styczniu 1971 roku.